پکن

پکن به‌عنوان قلب امپراتوری چین فرمانروایی می‌کند، جایی که ۹۸۰ ساختمان دیوارقرمز «شهر ممنوعه» در ۷۲ هکتار گسترده شده‌اند—بزرگ‌ترین مجموعه کاخ جهان که در طول ۵۰۰ سال میزبان ۲۴ امپراتور بوده است—در حالی که در شمال شهر، دیوار بزرگ چین در امتداد یال‌های کوهستانی می‌خزد، چون اژدهایی سنگی که در مجموع بیش از ۲۰٬۰۰۰ کیلومتر طول دارد و تنها بخش‌های هزاران کیلومتری آن از دوران سلسلهٔ مینگ برمی‌گردد که طی بیش از ۲۰۰۰ سال برای دفع مهاجمان شمالی ساخته شده است. پایتخت چین (با حدود ۲۲ میلیون ساکن در شهرداری و حدود ۲۲ تا ۲۳ میلیون در کلان‌شهر وسیع‌تر) لایه‌هایی از هزاره‌ها را در خود جای داده است: از کوچه‌های هوتونگ که بومیان پکن در خانه‌های حیاط‌دارِ پیش از انقلاب فرهنگی در آن «بایجיו» می‌نوشند، تا میدان تیان‌آنمن با ۴۴۰٬۰۰۰ متر مربع مساحت که پرتره و مقبره مائو را به نمایش می‌گذارد، و ورزشگاه‌های المپیک (آشیانه پرنده، کیوب آب) که جاه‌طلبی‌های قرن بیست و یکم را به نمایش می‌گذارند. شهر ممنوعه (موزه کاخ) با وسعت خود غافلگیر می‌کند—از دروازه تیانآنمن (جایی که مائو در سال ۱۹۴۹ جمهوری خلق را اعلام کرد) وارد شوید، از خندق و دروازه‌ها عبور کنید تا به تالارهای تخت‌نشینی برسید، جایی که رمپ‌های مرمری منقش به اژدها، تابوت‌خواب‌های امپراتوران را حمل می‌کردند، سپس در حیاط‌های بی‌پایان پرسه بزنید و باغ‌های امپراتوری، موزه‌های ساعت و پرده نه اژدها را کشف کنید.

با این حال، روح پکن فراتر از بناهای یادبود است: محراب مدور کاشی‌کاری‌شده آبی معبد آسمان، جایی که امپراتوران مینگ برای باران‌های سیل‌آسا دعا می‌کردند، هنوز میزبان تمرین‌کنندگان تای‌چی صبحگاهی است، در حالی که دریاچه کونمینگ و راهروی طولانی (۷۲۸ متر با ۱۴٬۰۰۰ صحنه نقاشی‌شده) در کاخ تابستانی، به امپراتوران سلسله چینگ فرصتی برای فرار از تشریفات شهر ممنوعه می‌داد. دیوار بزرگ چین یک روز کامل را می‌طلبد—بخش موتانیان (۲.۵ ساعت در شمال، ورودی ¥45 + تله‌کابین ¥100 ) بازسازی را با پیاده‌روی اصیل روی دیوار متعادل می‌کند، جیانکوو پیاده‌روی وحشی و بازسازی‌نشده‌ای را برای ماجراجویان ارائه می‌دهد، در حالی که بادالینگ (نزدیک‌ترین، ۱.۵ ساعت) از شلوغی دیزنی‌وار رنج می‌برد. هوتانگ‌ها—کوچه‌پس کوچه‌های تاریخی پکن—پکن قدیم را حفظ کرده‌اند: تورهای ریکشای دوچرخه‌ای در کوچه‌پر از بوتیک‌های نانلوگوگسیانگ حرکت می‌کنند، در حالی که کوچه‌پس‌کوچه‌های منطقه گولو (برج طبل) رستوران‌های خانوادگی را پنهان کرده‌اند که ژاجیانگمیان (نودل پکنی) و جیانبینگگوزی (کرپ صبحانه) سرو می‌کنند.

غذا هویت پکن را تعریف می‌کند: اردک پکنی در «کوانجود» یا «دا دونگ» (¥300-500/‎ریال ۱٬۷۵۰٬۰۰۰–‎ریال ۲٬۹۱۶٬۶۶۷ ، اردک کامل که کنار میز برش داده می‌شود)، دیگچه گوشت بره در زمستان، جیاوزی (دُمپلینگ) در «بائویوان» و تنقلات خیابانی در بازار شبانه «وانگفوجینگ» (هرچند روزبه‌روز توریستی‌تر می‌شود—عقرب‌های سیخی!). پکن مدرن تعادل را با سنت حفظ می‌کند: منطقه هنری 798 کارخانه‌های باوهاوس را به گالری تبدیل می‌کند، سانلیتون با فروشگاه اپل و زندگی شبانه، در حالی که برج‌های CBD با هر شهر جهانی رقابت می‌کنند. سفرهای یک روزه به مقبره‌های مینگ (همراه با دیوار بزرگ چین) می‌رسد، یا قطارهای پرسرعت به سمت مجسمه‌های سربازان ترواکوتا در شی‌آن (۵.۵ ساعت) می‌روند.

با ترانزیت بدون ویزا ۲۴۰ ساعته (۱۰ روزه) برای ۵۵ کشور هنگام عبور به مقصد کشور ثالث، ۲۷ خط متروی پکن با ۲۹ ایستگاه که بیش از ۵۰۰ ایستگاه را پوشش می‌دهند، و تسلط WeChat Pay بر پرداخت‌ها (خارجی‌ها می‌توانند کارت‌های خود را متصل کنند اما راه‌اندازی آن دشوار است)، و با وجود تابلوهای انگلیسی که در حال بهبود هستند اما هنوز در خارج از مناطق گردشگری محدودند، پکن غنی‌ترین تجربه تاریخی چین را ارائه می‌دهد—جایی که کاخ‌های امپراتوری با یادبودهای کمونیستی تلاقی می‌کنند، تورهای دوچرخه‌سواری در هوتونگ‌ها به رستوران‌های اردک با ستاره میشلن می‌انجامد، و سنگ‌های باستانی دیوار بزرگ چین به سوی افق‌هایی امتداد می‌یابند که شاهد ۳۰۰۰ سال تمدن چین بوده‌اند.