دوبلین

دوبلین با ترکیب بی‌نقص میراث ادبی، فرهنگ افسانه‌ای میخانه‌ها و ظرافت جورجیایی‌اش دلرباست؛ جایی که ریشه‌های وایکینگ، تاریخ استعمار بریتانیا و روح سرسختانهٔ مستقل ایرلند پایتختی را پدید آورده‌اند که با گرما و شوخ‌طبعی‌اش فراتر از ابعادش می‌درخشد. رودخانه لیفی شهر را میان میدان‌های باشکوه جورجیایی—میدان مریون که مجسمه اسکار وایلد در آن قرار دارد، و پارک ویکتوریایی سنت استفان گرین—و محله فرهنگی سنگ‌فرش تمپل بار که شب‌ها جلسات موسیقی سنتی از میخانه‌ها به بیرون سرریز می‌شود، به دو نیم تقسیم می‌کند. پردیس قرن هجدهمی کالج ترینیتی، میزبان کتاب باستانی کلز، بزرگترین گنجینه فرهنگی ایرلند است که دست‌نوشته‌های قرون وسطی را در تالار بلند کتابخانه قدیمی (که در حال حاضر در حال مرمت است و تجربه بازدید جدیدی را ارائه می‌دهد) به نمایش می‌گذارد.

مکان‌های زیارتی ادبی دوبلین به جویس، ییتس، شاو و بکت ادای احترام می‌کنند — روز بلومز (۱۶ ژوئن) با خوانش‌های نمایشی و گشت‌وگذار در میخانه‌ها، «اولیس» را جشن می‌گیرد. مجموعه گینس بر فراز شهر قرار دارد و بار گرانشی آن با ارائه نوشیدنی‌های رایگان، چشم‌انداز ۳۶۰ درجه‌ای را فراهم می‌کند، در حالی که تورهای ویسکی در کارخانه‌های تقطیر جیمسون یا تیلینگ، اطلاعاتی در مورد «ویسکی» (آب زندگی) ارائه می‌دهند. درهای آجری قرمز و پنجره‌های مشبک آهنی سبک جورجیایی، میدان‌هایی را که ۳۰۰ سال پیش طراحی شده‌اند، تزئین کرده‌اند، در حالی که دوبلین وایکینگ‌ها و قرون وسطی در زیر موزه دوبلینیا پنهان شده است.

گریزهای ساحلی تنها چند دقیقه فاصله دارند—قطارهای DART به مسیرهای پیاده‌روی صخره‌ای و رستوران‌های غذاهای دریایی هاوس، اسکله ویکتوریایی دان لیر، یا قلعه مالاهیید می‌رسند. سفرهای یک روزه به صخره‌های موهر یا جاده غول‌ها، خط ساحلی چشمگیر ایرلند را به نمایش می‌گذارند. صنعت غذا از غذاهای سنگین و ساده به غذاهایی فوق‌العاده و ستاره‌دار با نوآوری‌های میشلن تکامل یافته است، و بازارهای غذای دست‌ساز و صبحانه‌های سنتی ایرلندی همچنان به رفع خماری کمک می‌کنند.

با آب و هوای ملایم دریایی، زبان انگلیسی، مردم محلی صمیمی که شوخی‌هایشان شایسته ثبت در یونسکو است، و فرهنگ میخانه‌هایی که از مسافران تنها استقبال می‌کنند، دوبلین «کرایک» (سرگرمی) و مهمان‌نوازی ایرلندی را ارائه می‌دهد.